Een paar dagen nadat ik was aangekomen in Kashmir, zijn we naar Ladakh gegaan. Dat is een gebied in de bergen in het noorden van Kashmir. Donderdagochtend rond een uur of 6 vertrokken we richting Leh. Er werd gezegd dat we dat waarschijnlijk niet in een dag zouden halen, maar als we door zouden rijden zouden we er misschien rond 5 uur zijn. Nou dat vond ik allemaal wel heel overdreven aangezien het maar 450 kilometer was. Het bleek toch een beetje waar want we kwamen inderdaad pas rond 5 uur aan. Dit kwam vooral door de slechte en gevaarlijke wegen. Op sommige stukken had ik wel zoiets van; waar is hier de vangrail.. Als je hoogtevrees hebt en geen behoefte hebt aan paar bijna dood ervaringen, ga hier dan maar niet naartoe. Los van dat was de route naar Leh echt super mooi.

De tweede dag gingen we naar Pangon Lake. Dit is een zoutwater meer ergens daar in de bergen. Het was ongeveer 130 km, we gingen 8 uur weg en volgens onze planning moesten we er dan rond 11 uur wel zijn. Dit ging al heel snel mis toen bleek dat ze met de weg bezig waren. Opzich niet heel erg, een planning in India staat zo goed als gelijk aan geen planning. Om bij het meer te komen moesten we langs, of eigenlijk over een berg rijden. De weg naar Leh vond was al erg, nou dit was minstens net zo erg. Op een hoogte van 5500 meter ligt er sneeuw en op een gegeven moment slipte de auto steeds weg en moest er geduwd worden, zo zonder vangrail was dat wel een dingetje. Een stukje verderop was een truck vast komen te zitten waardoor we weer een tijdje stilstonden. Na al deze ellende, maar wel super mooie uitzichten, kwamen we uiteindelijk aan. Pangon Lake zelf was zeker de moeite waard.

We zijn niet heel lang gebleven, want mijn vader en oom wouden graag op tijd terug zodat we niet vast kwamen te zitten op die ene berg door sneeuw of omdat het te laat was. Ze reden echter zo hard dat ik me soms af vroeg of we die hele berg wel zouden halen. In Nederland heb je hectometerpaaltjes langs de wegen, op deze weg heb je om de 100 meter een waarschuwingsbordje met een tekst erop. Er stonden normale tussen, zoals “Please follow traffic rules” en “watch your speed”, maar ook: “If you are married, divorce your speed”, “Speed is a knife that cuts your life”, “Drive, don’t fly”, “Drink whisky, drive risky” en “No hurry, no worry”. Vrij logisch ook dat ze zoveel hadden, want om elke 100 meter dezelfde tekst te lezen wordt ook saai. En door de snelheid waarmee wij door die bergen reden, snapte ik opeens heel goed waarom die bordjes er stonden. Nadat we weer langs het hoogste punt waren geweest, werd er gelukkig ook weer normaal gereden.

Zaterdag besloten we om weer terug te gaan naar huis. De terugreis was weer net zo mooi als de heen reis en ging daardoor best snel. Op een gegeven moment kwamen we op een punt waarbij ze twee wegen hadden gemaakt die op hetzelfde punt uitkwamen, maar wat eenrichtingsverkeer was. Verkeer richting Leh moest bovenlangs en verkeer de andere kant op moest onderlangs. Ten minste, dat was de bedoeling. Wij deden dat braaf en de reden waarom ze het zo wilden was ook wel duidelijk, er past maar een auto op deze onverharde weg zonder vangrail. Natuurlijk kan je hier niet verwachten dat alle mensen dit doen en dat bleek wel toen we onderweg een paar trucks tegen kwamen. Iedereen was echt bang deze keer en we waren allemaal best blij toen we weer beneden waren.

Hieronder staan een paar foto’s. Door het trage internet overal kan ik jammer genoeg niet zoveel foto’s uploaden.