Ik hou niet van echt van zand. Eigenlijk helemaal niet. Wel van het strand enzo, maar niet van het zand. En ik weet heus wel dat een woestijnachtig gebied voornamelijk uit zand bestaat, maar op een of andere manier realiseerde ik me niet dat als je dan gaat kamperen dat het dan ook zo zanderig is zegmaar. Het is verschrikkelijk, zand gaat overal zitten. Een van de nachten hier waaide het best hard, nou je kan je wel voorstellem wat al dat zand doet: het waait zo de tent in. Volgens mij is niemand heel happy in de ochtend wanneer je gezicht, kussen en dekens onder het zand zitten. Maar ik accepteerde al deze ellende, niet dat ik echt een keus heb, maar het hoort erbij. Dit tripje, een paar duizend kilometer door het midden van Australië, is iets dat had to be done. Ik vind dat als je hier zolang bent, je dit gedeelte gezien moet hebben. Daarom is het oke dat we soms de hele dag in de hitte in de auto zitten, waarbij het meest spannende een dode koe of kangoeroe langs de weg is. Je ziet hier de vlakste en langste wegen ooit, er lijkt geen einde aan te komen. Af en toe kom je een zogenaamde roadtrain tegen, dit zijn vrachtwagens die soms wel langer dan 50 meter zijn. Het heeft ook voordelen, door deze lange vlakke wegen rijden we zo’n 150 km meer op een volle tank. Dat mag ook wel, want benzine is soms meer dan 50 cent duurder per liter.

Oke, genoeg gezeikt. Het is allemaal niet zo erg hoor, eigenlijk is het geweldig. We hebben een paar nachten in the middle of nowhere gekampeerd en dit waren misschien wel de mooiste nachten hier. Omdat het ’s nachts niet heel koud was (waar we best geluk mee hadden, want het kan echt koud zijn hier), konden we zonder de buitenkant van de tent slapen zegmaar. Het voelt net of je buiten slaapt en dat is zo mooi met alle sterrem hier. ‘S ochtends word je wakker door de zon die op komt. Het hoogtepunt was toch wel Uluru. We waren er net op tijd voor zonsondergang en dar was speciaal, ook al waren er zoveel mensen. 30 kilometer van Uluru ligt Kata Tjuta, dit is misschien wel net zo indrukwekkend. Hier zijn ook een soort van rotsen, maar dan anders. Hier hebben we een paar uur gelopen en in het midden was het zo groen, er waren zelfs bomen.

Mijn persoonlijke hoogtepunt was Coober Pedy. Niet het stadje zelf eigenlijk, maar meer wat ze daar doen: opal mining. We zijn een oude mijn in geweest en dit was geweldig, alles wat je vind mag je houden. Ik was meteen half verslaafd en moest iets vinden, dit is ook gelukt. Dat het een mini steentje is maakt niet uit, het gaat om het gevoel. Dit is misschien een beetje overdreven, maar sommge mensen komen hier en gaan nooit meer weg. En dat is bijzonder, want het leven in Coober Pedy is niet makkelijk. Het klimaat is zo erg dat mensen liever onder de grond wonen, dat zegt al genoeg. Rond het stadje zie je duizenden of misschien wel meer hopen zand en stenen, naast elke hoop is een diep gat waar dus al gemijnt is. En dan heb je nog alle grote, meer proffesionele mijnen. Als je erover nadenkt is het best raar.

We rijden nu richting het oosten, richting Cairns. Maar we zijn er nog lang niet, we mogen nog een paar 100 kilometer genieten van de outback!